شئون زن در جامعه
دانشمندان راجع بزن در دو اصل گفتگو کرده اند ، یکی آن که آیا زن باعتبار طبیعت اولیه خود ضعیف تر و ناتوان نر از مرد خلقت شده یا نه؟ و دیگر بر فرض ضعیف تر ، آیا بتعلیم و تربیت ضعف طبیعی او علاج پذیر هست یا نه؟ و در جامعه حائز چه مقام و مرتبه ای است؟
اصل اول چنان چه واضح و هویدا است غالباً زن هم در قوای جسمی و هم در قوای دماغی ضعیف تر از مرد بشمار می رود.
اصل دوم که به تعلیم و تربیت و ورزش قوی شود در قوت و عمل مساوی با مرد گردد آن نیز بطور کلی ممکن نیست ، بندرت  زنانی پیدا می شوند که خوش فهم تر و لایق تر و تواناتر و در فعلیت و در رای و تدبیر مساوی با مردها بلکه برتر از آنها بشمار آیند در مثل گویند ( از یک گل بهار نمی شود).
این از جهت اصل طبیعت لکن از لحاظ امور اجتماعی نمی توان گفت اهمیت مرد در جامعه زیادتر از زن است،هر یک عهده دار یک قسمتی از اموراجتماعی بشرند و برای کاری ساخته شده اند.
چنان چه علمای طبیعی گفته اند ساختمان جسمی ، مادی و معنوی این دو صنف با هم تفاوت دارد ، یعنی اصلاً طبیعت زن و مرد دو تا است و چون در طبیعت با هم مختلفند در عمل و وظیفه نیز بایست مختلف باشند و گر نه هیچ کدام کاملا از عهده وظیفه خصوصی خود بر نمی آیند و امور عالم مختل می گردد.
اگر خواهی بفهمی در نظام خلقت و امور اجتماعی زن و مرد هر یک عهده دار چه عملی می باشند ، ببین دختران و پسرانی که در یک خانه نشو و نما می کنند و اولاد یک پدر و مادر می باشند و با آن که طرز تربیت آنها یکسان است طریق بازی کردن دختران و پسران با هم بکلی تفاوت دارد، دختر بمقتضای طبیعت خود بدون آن که اجبار یا تربیتی در کار باشد با عروسک و بچه درست کردن و شیر دادن و از این کارها که مخصوص بزن است و در آتیه خود بایست انجام دهد سر و کار دارد و عشق می ورزد ، پسر نیز بالطبع با چوب و طناب ، سواری ، بنائی ، آب کشی خود را مشغول می کند ، از اینجا می توان فهمید که مربی عالم هر یک از زن و مرد را برای کاری خلقت فرموده ، بلکه هر فردی را بمقتضای میل و طبیعت خود قسمتی از امور اجتماعی را عهده دار گردانیده است.
اگر زن بخواهد در کارهای خصوصی مردها شرکت کند از کار خصوصی خود که یک قمست مهم از زندگانی بشر بشمار می رود باز می ماند چنان چه می بینیم دخترانی که شغل معلنی در مدارس یا ماشین نویسی در بانگ ها و ادارات یا پرستاری در مریض خانه ها و غیر اینها را بعهده گرفته اند یا باید اصلاً شوهر اختیار نکنند یا باید دست از کار بردارند و اگر بخواهند با جمع کنند نه کار خارجی را درست می توانند انجام دهند نه کار اختصاصی خود را از عهده بر می آیند.