اصولی که بایستی در ابتدای امر بدانیم و متذکر باشیم
اصل اول معنای (واجب الوجود ) که خدایش گوئیم و معنای ( ممکن الوجود) که مخلوقش نامیم ، واجب الوجود موجودی را گویند که در هستی و وجود و تحقق و کمالات محتاج بغیر نباشد ، و بهیچ وجه عیب و نقصی در ساحت کبریائی او راه نداشته باشد ، چنین موجودی را خدا گوئیم ( خدا یعنی خودآی).
و ممکن بعکس است باعتبار ذات و حقیقت خود فاقد همه چیز است و هر چه دارد از غیر است و چون خود و باقی ممکنات را می نگریم می بینیم در همه چیز محتاج بغیر می باشیم نه در هستی و نه در فضائل و کمالات بی نیاز از غیر نیستیم ، وقتی معدوم بودیم ، قتی موجود شدیم ، وقتی عاجز و ناتوان و بی شعور بودیم ، وقت دیگر دارای بعض کمالات شدیم ،از این جا می فهمیم که معنای ممکن الوجودی بر ما صادق است ، یعنی ما ممکن الوجودیم وآن کسی که ما را از نیستی بهستی و از نقص بکمال آورده نمی شود مثل ما ممکن الوجود باشد ، اگر مثل ما باشد آن نیز محتاج بغیر می شود.
پس واجب الوجود کسی را گوئیم که وجود و کمالات او از ذات خود اوست ، بلکه خودش عین هستی و عین حقیقت است و کمالات و صفات او با ذاتش یکی است.
گویند ( در مثل مناقشه نیست) از باب مثل گوئیم حرارت و روشنی و گرمی ذاتی آتش است ، هر جا آتش یافت شود البته هم گرم و هم روشن و هم سوزنده است و اگر در چیزی گرمی و روشنی ببینیم بی تأمل حکم می کنیم که به آتش گرم و روشن شده ، بدیهی است موجودی که نیستی بر او رواست در هستی و وجود محتاج بغیر است.
پس از آن که معنای واجب الوجود و ممکن الوجود را فهمیدی می فهمی که این عالمی که بچشم خود مشاهده می کنیم ، از کرات و سیارات و موجودات علوی و سفلی و گیاهات و حیوانات و افراد بشر همگی چون ممکن الوجودند ، یعنی تصور نیستی و عدم در حق آنها رواست ، لهذا محتاج و نیازمند بواجب الوجودند و چون کنه ذات و حقیقت واجب الوجود را نمی توان شناخت ما بایستی بصفات و آثار او را بشناسیم و وی را از ممکنات تمیز دهیم.